Wat zeggen ouders over de Villa
Klik op de titels om het verhaal van ouders en kinderen te lezen. Wil je graag zelf je ervaring delen? Dat kan via het formulier onderaan deze pagina.
We herinneren ons nog heel goed de kennismakingsavond. We hebben geen minuut geaarzeld om onze zoon Matz in te schrijven. Een goede opvang is cruciaal, want als ouder kan je dan gerust verder met je leven. Je vertrouwt toch een deel van de ontwikkeling van je eigen kind, voor ons, ons dierbaarste bezit, toe aan anderen.
We wisten vanaf dag 1 dat we goed zaten. Een kindergezicht liegt niet. En Villa Clementina is super volgens onze Matz. Maar ook volgens ons. We reden de eerste dag binnen en de voordeur ging spontaan open, heel blij ons te kunnen ontvangen.
Everybody at Villa Clementina is very committed to the happiness and development of Matz
De drie initiatiefneemster hebben hun ideaal aanstekelijk doorgegeven aan alle mensen die er werken: “Omdat elk kind en elke ouder een fijn leven verdient, zonder uitzondering!”Wij zijn Evi en Dominiek, mama en papa van een dochter Lina (°28/03/2007) en een zoontje Lenn (°17/06/2010).
Snel na de geboorte kreeg Lenn problemen met de luchtwegen. We merkten ook dat hij niet evolueerde zoals zijn zus Lina dat eerder wel deed. Na de zoveelste bronchiolitis en oorontsteking kwamen we bij onze kinderarts in Bonheiden terecht, die ons doorverwees naar een Bobath kinesitherapeute. Intussen wordt Lenn ook in Gasthuisberg opgevolgd op de diensten oogziekten, kinderneurologie en het centrum voor ontwikkelingsstoornissen.
We zijn ondertussen twee jaar en vele dokters, kiné, osteo- en ziekenhuisverblijven later en ons kleine ventje doet het nu al eens zeer goed en dan weer wat minder. Verder klikt het ook goed tussen Lenn en zijn onthaalmoeder Moeke Viviane. Hier zit Lenn uitsluitend tussen kindjes zonder beperking en dat gaat hem zeer goed af. De kindjes zelf helpen Lenn maar al te graag en hij leert met zijn oogjes.
Nu Lenn aan zijn derde levensjaar bezig is wordt het voor ons echter hoog tijd om te denken aan zijn toekomst en uit te kijken naar een schooltje voor onze kleine man. Welk type onderwijs dat moet worde weten we nog niet. Misschien kan dit op het eind van dit jaar bepaald worden in het COS van Leuven.
Lenn naar school laten gaan op driejarige leeftijd vinden zowel wij – de mama en papa als de grootouders te vroeg. Lenn op de bus zetten naar Mechelen of Leuven, neen! Ons ventje gaat daartegen zijn mentale en motorische achterstand absoluut nog niet weggewerkt hebben.
Dit brengt ons bij Villa Clementina, een schitterend project waar wij als mama en papa en ‘entourage’ allemaal zeer enthousiast over zijn. Ons zoontje zou de mogelijkheid krijgen om op zijn tempo te leren en te ontdekken en dit vlak bij onze woonplaats. Meer kan je als ouders van een kindje met beperkingen niet wensen.
Gemengde opvang voor kids met én zonder beperking samen in een groene vertrouwde omgeving met logo, kiné, verpleegkundige, orthopedagoge, juf,…, dan kunnen wij als ouders alleen maar op hopen dat er een plaatsje vrij is voor onze kapoen!
Toen we in december 2012 het verlossende nieuws kregen dat Lenn vanaf 10 januari drie dagen per week in Villa Clementina terecht kon waren we echt opgelucht en blij. Na de receptie eind december begon ook zus Lina zich er bij neer te leggen dat broer Lenn dan toch niet naar ‘haar’ school zou gaan.
Op 10 januari was het dan eindelijk zover. Toen we Lenn gingen afzetten begon hij de speelruimte dadelijk te inspecteren. Mama en papa? Die heb ik hier niet nodig! ’s Avonds kon mama niet snel genoeg richting Zemst rijden om Lenn af te halen en vooral ook zijn dagverloop te ontdekken. Alle zenuwen bleken voor niets en wat we hoopten werd waarheid. Lenn vindt het super in Villa Clementina!
Nu, zes weken later hebben we die mening absoluut niet hoeven herzien. Wanneer ons ventje door het poortje de speelruimte binnen kruipt kijkt hij niet eens meer achterom maar zoekt hij direct zijn favoriete speelgoedjes.
Dankzij de intensieve begeleiding door kinesiste, logopediste, begeleiders,… hebben wij op die korte tijd al een ‘andere’ Lenn in huis. Zijn karakter is gelukkig niet veranderd. Hij is nog steeds vrolijk en duidelijk gelukkig. Wat kan je dan als ouders nog meer wensen? Wij hebben overduidelijk de juiste beslissing genomen!
Nadat ons zoontje Tuur twee zware epilepsieaanvallen had gekregen met een mentale en fysieke achterstand tot gevolg, moesten we op zoek naar geschikte opvang. We hebben hem eerst een hele tijd thuis gehouden, in het begin vooral voor infectiegevaar.
Na een tijdje bleek dat het wel goed voor hem was om in contact te komen met andere kindjes. In zijn oude crèche, waar hij naartoe ging voor zijn aanvallen, stonden ze wel open voor een kindje met een beperking maar al snel werd duidelijk dat hij toch dat ietsje meer nodig heeft. Meer aandacht en meer stimulatie door mensen met ervaring. Wat ze hem daar niet kunnen geven.
Onze thuisbegeleidster heeft ons dan verteld over gespecialiseerde kinderopvang. Maar die initiatieven bleken niet bij de deur te liggen (o.a. Antwerpen en Sint-Niklaas). Daarom waren we blij toen we vernamen dat er dichter bij huis een nieuw initiatief ging starten: Villa Clementina.
Het is niet evident om met twee werkende ouders je kind dagelijks naar een opvang te moeten brengen niet dicht bij huis. Je moet je werkuren kunnen aanpassen (of tijdelijk minder gaan werken) ofwel beroep kunnen doen op vrienden/familie om je kind meermaals per week naar Brussel of Antwerpen te voeren, zowel 's morgens als 's avonds. En je laat je kind ook niet graag gelijk waar of bij gelijk wie achter. Voor een kindje met extra zorgaandacht verwacht je ook kinderverzorgsters met de juiste kennis en achtergrond. Het is dus een hele zoektocht naar de juiste plaats en de juiste begeleiding. Want tenslotte wil je het beste voor je kinderen, met beperking of niet. En je vindt pas rust wanneer er een oplossing is op lange termijn. Anders blijf je sukkelen en oplossingen zoeken op korte termijn maar dat is emotioneel dan weer niet zo interessant. Als het duidelijk wordt dat je kind op 2,5 jaar (nog) niet naar een gewone kleuterschool kan gaan moet je zowiezo iets zoeken waar hij langer terecht kan, en dan zitten we bij Villa Clementina ook goed.
Een gehandicapt kind mag geen blijvende handicap worden voor een heel gezin.
Nee, u kan niet weten hoe ingrijpend een zwaar gehandicapt kind is op een gezinsleven. Het verdriet, het verlies, de ingrijpende en totale verandering van uw dagelijks leven. Dat is niet erg. U tracht het u minstens voor te stellen, en dat is een begin.
Maar ga toch even mee in een inlevingspoging. Een gezin met 3 gezonde kinderen van 5, 4 en 1 jaar oud, en 2 werkende ouders. Een doorsnee Vlaams gezin als het ware, ...
Onze dochter Olivia evolueert plots niet meer ( 18 maanden), en gaat dan alarmerend achteruit. Ze verliest haar taal, alle vormen van menselijke interactie, alle besef van gevaar, en verliest ook haar fijne motoriek. Na doorverwijzing van pediaters en onderzoeken, toch eindelijk bij cos Leuven terecht gekomen. Na vele onderzoeken, letterlijke doodsangst voor uw kind ( en bij uitbreiding uw kinderen, want de piste van een mogelijke stofwisselingsziekte, zet ook uw andere kinderen in de gevarenzone), moet u dat zien als een strohalm. Het is begrijpelijk dat artsen " patiënten" in gekende kaders wil plaatsen, maar je eigen kind is nooit een patiënt, het is je vlees en bloed, je achillespees...
Of het nu rett-syndroom, regressief autisme, stofwisselingsziekte of wat dan ook is, je zit op een rollercoaster van hoop, wanhoop, ongeloof en een onmeetbaar verdriet. Maar rouwen kan niet, je moet overeind blijven en trachten praktische oplossingen te zoeken, om je gezonde kinderen niet te erg te belasten, en vooral een hernieuwd evenwicht te vinden tussen werk, gezin, relatie en ouderschap...
Het cos ( in persoon van dokter de Cock, dokter Ballon en hun team), zijn eigenlijk op dat ogenblik je enige aanspreekpunt. Je komt immers in een totaal onbekende omgeving terecht waarbij je een houvast zoekt in een wereld die je niet kent. Niemand is voorbereid op een zwaar behoevend kind, je hebt nood aan hulp op alle vlakken: emotioneel, medisch, relationeel en ook financieel. Wie wil er nu zijn kind plaatsen? Wie is er in staat om een 2 jarig kind ( uw eigen kind, dat is het altijd) te plaatsen, omdat er nu eenmaal geen opties zijn?
Pab? wachttijd 7 jaar ( ik sta op de lijst, al 3 jaar ondertussen...)
School? Ze is te jong
Thuisblijven? Je job is op dat ogenblik net je houvast, het enige dat NIET verandert!
Je ouders? Een dergelijke zware handicap is simpelweg te zwaar voor oudere mensen, ook zijn ze er niet mee vertrouwd, en het risico dat er iets fout loopt, is bijzonder realistisch en zwaar om dragen...
Op alle vlakken is de kans op isolement bijzonder groot. Je kan niet zorgeloos naar vrienden gaan: de omgeving is daar onaangepast, waardoor een ontspannen namiddag op verplaatsing quasi onmogelijk wordt. Relationeel heb je simpelweg geen tijd meer voor elkaar: Olivia vraagt 24/24, 7/7 begeleiding, dus terwijl de ene ouder het huishouden bereddert, is de ander 100% bezig met de zorg van Olivia... De gevolgen laten zich raden, frustraties mengen zich met verdriet, en ouders vinden geen tijd meer voor elkaar. Dat heeft niets met slechte wil te maken, het is een logisch gevolg van een onrealistische belasting door de zorg voor een zwaar gehandicapt kind: dit is simpelweg niet alleen te dragen...
Financieel moet je heel veel extra uitgaven doen. Steun aanvragen is omslachtig, soms hemeltergend traag en inefficiënt, en opnieuw erg tijdrovend en frustrerend. Niemand vraagt om een kind met een handicap, we trachten er enkel het beste voor te doen, en alles wat die weg kan vergemakkelijken is brood en brood nodig.
Olivia kon niet naar de opvang. Ze zou een gevaar geweest zijn voor zichzelf, en voor de andere kindjes. Een kribbe waar ze welkom zou zijn, zou een wereld van verschil gemaakt hebben. Als je ergen terecht kan, kan je als ouder herademen. Je komt uit je isolement, en je ziet andere ouders die ook een moeilijke weg af te leggen hebben. En naast het delen van je verhaal, maak je ook weer deel uit van het normale leven: want het is net dat wat Villa Clementina kan bereiken: de onzichtbare, maar tevens onoverbrugbare muur tussen gehandicapte en gezonde families afbreken. Want dat is wat een handicap echt is, het verlamt een heel gezin, het eet je tijd op, je energie, je geld, je recht op normaal ademen, je gemoedsrust, je onschuld. Elke stap in de richting van meer ondersteuning, meer integratie, meer gedeelde zorg, is een gouden en o zo belangrijke stap...
Olivia zal te oud zijn om in Villa Clementina opgevangen te worden. Ze wordt 6 jaar in april 2012. Maar deze mama is nu al dankbaar in naam van alle pasgeboren Olivia's die er wel terecht zullen kunnen. Zodat mama's en papa's kunnen blijven werken. Net als andere ouders. En hun kindje elke avond kunnen afhalen en koesteren. En zich zo gewoon mogelijk voelen, zich gedragen weten. Zodat ook het leven met een gehandicapt kindje niet hoeft te betekenen dat het hele gezin verlamd achter blijft. Dat is de taak van een welvaartstaat. Alle kinderen de mogelijkheid te bieden zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Ook als dat veel energie, veel aandacht, veel extra zorg vraagt. Net als alle andere kinderen,
Helen Perquy
Mama van een unieke dochter
Augustus 2012
Het is niet evident om zomaar van crèche te veranderen.
Maar toen we de eerste keer bij Villa Clementina binnenkwamen hadden we meteen een heel goed buikgevoel. Ook al konden we niet in de living omdat de vloer juist was ingevet, de verwarming nog niet werkte, de slaapkamers in oude staat verkeerde en er boven nog niets in orde was.
Maar na ons gesprek met Katia over ondermeer de doelstellingen van Villa Clementina, hebben we geen moment getwijfeld en ons ingeschreven. Het plaatje klopte, het gevoel was juist en de keuze gemakkelijk gemaakt.
Want we willen dat onze dochter, wanneer ze niet bij ons kan zijn, in een omgeving is waar er aandacht voor haar is, waar er buiten wordt gespeeld, waar er boekjes worden gelezen, waar er direct contact is, waar er samen aan tafel wordt gegeten en waar ze leert dat er een grote verscheidenheid aan kinderen bestaat maar dat die allemaal een eigenheid hebben die uniek is. En dat is ook uniek aan Villa Clementina. Een ambitieus project waar ook wij volledig in geloven.
Mijn naam is Jule, ik ben bijna drie jaar en ik ben een heel vrolijke meid die dol is op muziek, boekjes lezen en verstoppertje spelen met mama en papa.
Maar ik ben geen doodgewone meid. Ik heb een aantal beperkingen, waardoor ik nog niet kan stappen, of zelfstandig kan eten, of veel kan praten.
Toen papa en mama hoorden dat ze misschien zouden moeten verhuizen omdat ik naar een speciale school zou moeten, zaten ze met de handen in het haar.
Maar toen was er opeens Villa Clementina. En sinds ik daar naar toe kan, loopt het leven van ons gezinnetje al een heel stuk vlotter! Voor mij is het elke dag weer een plezier om naar de Villa te komen, want ik mag er zoveel leuke dingen doen!
Samen met Veerle en Viviane speel ik leuke spelletjes, en Jan neemt me elke dag mee naar buiten om Bazil, het paardje, eten te geven. Vicky zit veel naast mij om me te leren hoe ik kleine stukjes moet eten. En met Sandra en Isabelle lees ik veel boekjes en oefen ik de SMOG-gebaartjes.
Deze week heb ik zelfs mijn eerste wankele pasjes alleen gezet, en dit dankzij het vele oefenen door kinesiste Ria!
’s Avonds als ik thuis ben, ben ik doodmoe van al die indrukken! En papa en mama? Die zijn blij dat ik me goed voel, dat er zo goed voor mij gezorgd wordt en dat ik alles op mijn eigen tempo kan leren.
We herinneren ons nog heel goed de kennismakingsavond. We hebben geen minuut geaarzeld om onze zoon Matz in te schrijven. Een goede opvang is cruciaal, want als ouder kan je dan gerust verder met je leven. Je vertrouwt toch een deel van de ontwikkeling van je eigen kind, voor ons, ons dierbaarste bezit, toe aan anderen.
We wisten vanaf dag 1 dat we goed zaten. Een kindergezicht liegt niet. En Villa Clementina is super volgens onze Matz. Maar ook volgens ons. We reden de eerste dag binnen en de voordeur ging spontaan open, heel blij ons te kunnen ontvangen.
Iedereen bij Villa Clementina is heel erg begaan met het geluk en de ontwikkeling van Matz. Zijn taalontwikkeling kreeg een instant boost! Leren delen en helpen wordt in Villa Clementina gestimuleerd. De drie initiatiefneemster hebben hun ideaal aanstekelijk doorgegeven aan alle mensen die er werken: “Omdat elk kind en elke ouder een fijn leven verdient, zonder uitzondering!”
Lieve Warre
Je bent nu bijna 2 jaar. Die afgelopen 2 jaren zijn zelden zorgeloos geweest. Je komt perfect gezond ter wereld maar na enkele maanden word je ernstig ziek. Je verliest je gehoor, je immuunsysteem wordt aangetast, je krijgt problemen met voeding en je motoriek ontwikkelt niet zoals het hoort.
De maanden die volgden zijn erg intensief. Er wordt dagelijks gependeld tussen Leuven, Antwerpen en Mechelen naar kiné, audioloog, artsen, logo,…
Dat in combinatie met een job en een gezin (met nog een broertje van 3) zorgt ervoor dat ons leven ‘geleefd’ wordt. Gelukkig ben je een dapper en vrolijk ventje en onderga je alle therapieën en onderzoeken met de glimlach.
December 2012. Bij kiné Ria ligt een folder van Villa Clementina. De geïntegreerde aanpak en de weldoordachte visie van dit fantastische project spreken ons enorm aan. Wanneer Ria enthousiast vertelt over het nieuwe initiatief, wordt er onmiddellijk gemaild naar Villa Clementina om te horen of er nog een plaatsje is voor jou.
In januari worden we uitgenodigd in de Villa. Tijdens de rondleiding en het intakegesprek speel jij met de andere kinderen in de leefruimte. Je vindt er snel je draai en je wuift ons uit alsof je er al helemaal thuis bent. Wanneer Mieke ons vertelt dat je welkom bent in de opvang is de opluchting groot. Eindelijk een veilige en warme stek waar we je met het volste vertrouwen naartoe kunnen brengen.
Lieve Warre, de rust die in ons gezin is teruggekeerd nu we voor jouw een oplossing hebben gevonden, is onbetaalbaar.
Als ouder van een kind met een handicap is het niet altijd even gemakkelijk om jezelf en je gezin draaiende te houden. Met ‘positief denken’ en ‘je vastklampen aan kleine evoluties’ alleen kom je er niet. Soms is er net iets meer nodig.
Soms is er een lieve dame nodig die haar huis wegschenkt.
Soms zijn er gedreven ondernemers nodig met een groot hart en prachtige ideeën.
Soms zijn er fantastische mensen nodig die de zorg eventjes overnemen.
Soms opent de droom van anderen voor jou een nieuwe wereld.
Voor jou, lieve Warre, opent Villa Clementina die nieuwe wereld, elke dag opnieuw.
Je bent nu bijna 2 jaar. Die afgelopen 2 jaren zijn zelden zorgeloos geweest. Je komt perfect gezond ter wereld maar na enkele maanden word je ernstig ziek. Je verliest je gehoor, je immuunsysteem wordt aangetast, je krijgt problemen met voeding en je motoriek ontwikkelt niet zoals het hoort.
De maanden die volgden zijn erg intensief. Er wordt dagelijks gependeld tussen Leuven, Antwerpen en Mechelen naar kiné, audioloog, artsen, logo,…
Dat in combinatie met een job en een gezin (met nog een broertje van 3) zorgt ervoor dat ons leven ‘geleefd’ wordt. Gelukkig ben je een dapper en vrolijk ventje en onderga je alle therapieën en onderzoeken met de glimlach.
December 2012. Bij kiné Ria ligt een folder van Villa Clementina. De geïntegreerde aanpak en de weldoordachte visie van dit fantastische project spreken ons enorm aan. Wanneer Ria enthousiast vertelt over het nieuwe initiatief, wordt er onmiddellijk gemaild naar Villa Clementina om te horen of er nog een plaatsje is voor jou.
In januari worden we uitgenodigd in de Villa. Tijdens de rondleiding en het intakegesprek speel jij met de andere kinderen in de leefruimte. Je vindt er snel je draai en je wuift ons uit alsof je er al helemaal thuis bent. Wanneer Mieke ons vertelt dat je welkom bent in de opvang is de opluchting groot. Eindelijk een veilige en warme stek waar we je met het volste vertrouwen naartoe kunnen brengen.
Lieve Warre, de rust die in ons gezin is teruggekeerd nu we voor jouw een oplossing hebben gevonden, is onbetaalbaar.
Als ouder van een kind met een handicap is het niet altijd even gemakkelijk om jezelf en je gezin draaiende te houden. Met ‘positief denken’ en ‘je vastklampen aan kleine evoluties’ alleen kom je er niet. Soms is er net iets meer nodig.
Soms is er een lieve dame nodig die haar huis wegschenkt.
Soms zijn er gedreven ondernemers nodig met een groot hart en prachtige ideeën.
Soms zijn er fantastische mensen nodig die de zorg eventjes overnemen.
Soms opent de droom van anderen voor jou een nieuwe wereld.
Voor jou, lieve Warre, opent Villa Clementina die nieuwe wereld, elke dag opnieuw.